Rozdział trzeci - "To jest to kim jestem..."

W poprzednim rozdziale:
- Niech pani już zaczyna. - powiedział Mark i poszedł do gabinetu. Wszyscy się rozeszli.
- Witam na pokładzie. - powiedziała z chłodem Afroamerykanka. - Tam jest kuchnia. - pokazała palcem w kierunku pomieszczenia.
- Dziękuję. - odpowiedziała Lau i poszła zabrać się do pracy.

Ellington kręcił się po kancelarii. Próbował rozmawiać z Kate, ale to zołza, więc szybko zaniechał tego celu. Mało miał dzisiaj klientów. Prawdę mówiąc mógłby nie przychodzić. Przyglądał się tej nowej. Była w jego typie, lubił takie kujonki.
- Zapewne jest dziewicą. - pomyślał. Myśl o rozdziewiczeniu jej była nieznośna. Takie dziewczyny właśnie były najlepsze, wierne, potulne, uległe, a co najważniejsze nikt się do nich nie zalecał. Czuł, że będzie musiał się zaopiekować panną Marano. W końcu postanowił iść do Rocky'ego bo inaczej zwariuje. Zapukał i powoli wszedł, Rocky siedział, wpatrywał się w ekran komputera.
- Siema. - powiedział Ell.
- Cześć. - Lynch nie odrywał wzroku od monitora.
- Co ty tam oglądasz? - zapytał Ellington.
- A jak myślisz? - odpowiedział z głupim uśmieszkiem.
- Pornosa! - wrzasnął i chciał spojrzeć na ekran, lecz Rocky powstrzymał go ręką.
- Przeglądam umowy, ale z ciebie zboczuch. - chłopak się uśmiechnął.
- Wiem i dobrze mi z tym. Dużo masz pracy?
- Sporo. Zaraz idę do sądu.
- A co robisz po pracy? - zapytał.
- Idziemy z Alexą na kolację do jej rodziców, a wcześniej jem obiad u swoich ojców.
- Odkąd ją poznałeś, nie masz czasu dla starego, samotnego kumpla. - burknął.
- A tobie to co? - zapytał zdziwiony.
- Nic, ja to już się nie liczę.
- Jak chcesz to na pewno Rydel spędzi z tobą trochę czasu, ona jak zawsze ma wolne. - odpowiedział zirytowany Rocky.
- Z nią nie chcę spędzać czasu.
- Czemu?
- Bo to dziwka. - odpowiedział, a Rocky poruszył się na krześle.
- Wiesz, że mówisz o mojej siostrze?
- Wiem, ale przyznasz mi rację, to pijaczka i dziwka, puszcza się na prawo i lewo. - Rocky nie skomentował bo w gruncie rzeczy wiedział, że przyjaciel ma rację.
- Widziałeś nową? - zapytał ożywiony Ratliff.
- Kate? Ten mój braciszek wie jak wyrwać dobrą dupę. Jak on to robi?
- Nie, nie mówię o tej zołzie, jest nadęta i głupia, jeśli Ross takie przyciąga to mu się nie dziwię, że co trzy miesiące ma nową dziewczynę. Mówię o Marano. - podkreślił "Marano".
- Tak widziałem, nie ma na czym oka zawiesić. - odparł Rocky.
- Jak to nie ma, ona jest śliczna.
- Żartujesz?! Moja babcia ma lepszą stylówę.
- Ciekawi mnie tylko, skąd Rossy ją zna. - powiedział Ell. - On raczej unika takich kobiet.
- Ty natomiast je napastujesz. - Rocky zaczął się śmiać.
- Zobaczysz do końca miesiąca będzie moja.
  Stormie szykowała obiad. Czwartek to jedyny dzień, kiedy cała rodzina siada do stołu. Dzieci z wyjątkiem Ryland'a mają własne domy i niestety własne życie. Szkoda tylko, że nie mogą się dogadać, ale to ich wina, jej i Mark'a, to ich zachowanie do tego doprowadziło. Mark bardzo kocha swoją pracę i zawsze chciał aby dzieci poszły w jego ślady. Może za bardzo chciał? Zmusił ich, zabrał im marzenia. Ona natomiast nigdy nic nie powiedziała, może powinna? Być może byliby teraz kochającą się rodziną, a tak to są skupiskiem wzajemnych oskarżeń i nienawiści. Riker, Rocky i Ryland zawsze podziwiali ojca, byli posłuszni i robili to co on im każe, wiedzieli, że on chce dobrze, natomiast Ross i Rydel...Oj Ross... Oni zawsze byli buntownikami, byli uparci i dążyli do swego, nienawidzili ojca, ale także jej za to co zrobili. Rozrywa się jej serce jak widzi, że jej jedyna córka się stacza. To przez ich błędy, przez to co zrobili Ross'owi, to dlatego on jest taki jaki jest, taki nieczuły, bez serca...Pewnie Kate to kolejna zabawka w jego rękach. To wszystko jej wina, gdyby wtedy 27 lat temu postawiłaby się Mark'owi ich życie byłoby inne. Ross byłby normalny.
 Laura sprzątała kancelarię, jak na tak poważną pracę szybko wyszli. No, ale kto bogatemu zabroni? Ona natomiast musi pracować. Nie było, aż tak źle, tylko ta Kate jest zołzowata, no a z tym blondynem Ross'em prawie się nie widziała. Nadal jest wściekła, ale być może stwierdził, że lepiej będzie jak nie będą sobie wchodzić w drogę. Jedno ją zaciekawiło to, że ta Rydel...ona chyba była na kacu. To przecież takie niedorzeczne! W normalnym świecie wyleciałaby na zbity pysk za to. Poszła do jej gabinetu poodkurzać. Podeszła do biurka i zobaczyła torebkę. O w mordę! - pomyślała. Wzięła ją do ręki, była to ładna, czarna torebka. Zajrzała do środka, takie kobiece szpargały, ale także dokumenty, prawo jazdy i portfel oraz klucze.
- Powinnam ją oddać. - włączyła komputer i wyszukiwarce wstukała adres Lynch'ów, po chwili znalazła ich dom rodzinny. Skończyła sprzątać, zadzwoniła po taksówkę i pojechała do nich do domu. Po dwudziestu pięciu minutach była na miejscu. Wysiadła z taksówki i poszła w kierunku drzwi.
- Ale chata. - pomyślała. Faktycznie dom był duży i miał wspaniały ogród. Laura nacisnęła na dzwonek. Drzwi otworzyła jej kobieta, w średnim wieku o puszystych kształtach.
- Oni to u jednego fryzjera się farbują? - pomyślała patrząc na jej blond włosy.
- Dzień dobry, nazywam się Laura Marano, pracuję w kancelarii pana Lynch'a, Rydel znaczy panna Lynch zostawiła torebkę. - Lau pokazała rzecz, którą trzymała w ręce. Stormie przyjrzała się jej uważnie, po czym uśmiechnęła się do niej łagodnie.
- Niech pani wejdzie, Rydel jest u nas. - kobieta odsunęła się i wpuściła do środka Marano. Laura rozejrzała się, dom był na pewno duży, ale sprawiał wrażenie przytulnego. Kobieta zaprowadziła ją do jadalni, stał tam duży, okrągły stół. Domownicy jedli risotto, żywo debatowali. Gdy kobiety weszły do pomieszczenia wszyscy podnieśli wzrok, ale tylko jedna osoba zakrztusiła się na widok Laury.
- O jak miło. - pomyślała dziewczyna widząc czerwonego Ross'a. Siedział koło Rydel, blondynka mocno klepała go po plecach. Brunetka miała ochotę się śmiać, po chwili chłopak się uspokoił i wbił w nią nienawistne spojrzenie. Laura poczuła dreszcz na plecach, coś było w tym spojrzeniu, język ugrzązł jej w gardle.
- Co ona tu robi? - powiedział Ross i znowu wbił wzrok w Laurę.
- Przyniosłam torebkę, panna Rydel zapomniała... - wydukała. Rydel podniosła z krzesła.
- Oj dziękuję, nieźle bym zapłaciła jak by mnie policja złapała, mam tu wszystkie dokumenty . - podeszła i wzięła torebkę.
- I tak byś zapłaciła za jazdę na kacu. - syknął Ratliff, trochę Marano zdziwiła jego obecność na rodzinnym obiedzie. Rozejrzała się i z ulgą stwierdziła, że nie ma tu tej Kate, cały dzień ją ponaglała, co za babsko. Rydel spojrzała z nienawiścią na Ell'a, ten nie odrywał wzroku od brunetki.
- Ja już pójdę. - powiedziała cicho i zaczęła wycofywać się ku wyjściu.
- No ja myślę. - powiedział głośno Ross. Wszyscy spojrzeli na niego z dezaprobatą.
- Może zje pani z nami obiad? W końcu trochę jest z kancelarii. - powiedziała łagodnie Stormie. Ross zachłysnął się herbatą.
- Żartujesz mamo? Panna Marano ma zapewne ważniejsze sprawy niż siedzenie z nami. - powiedział z drwiną Ross. W Laurze wezbrała złość. Jak on może być taki chamski? To on na nią wtedy wpadł, jak ona go nie znosi.
- Z miłą chęcią zostanę. - powiedziała. - Jeśli to nie będzie problem.
- Będzie. - syknął Ross.
- Ross! - upomniał go Mark.
- Jasne, że nie będzie, przyniosę jedzenie i herbatę. Niech pani usiądzie koło Ross'a. - uśmiechnęła się i zniknęła w kuchni. Laura z niechęcią  usiadła koło blondyna. Przy stole znowu rozgorzała dyskusja o prawie.
- Nie odpuści pani, panno Marano. - syknął do niej blondyn.
- A jak pan myśli? - Laura uśmiechnęła się drwiąco.
- Myślę, że jest pani bardzo inteligentna i nie należy pani ignorować, panno Marano. - szepnął
- A ignoruje mnie pan? - zapytała. Nadal domownicy nie byli nimi zainteresowani, mogli więc spokojnie kontynuować tę ich grę. Blondyn spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Już nie. Twarda z pani zawodniczka. -  szepnął. Powiedział to takim tonem, że odbiło się to w ciele Laury. Jedno musiała przyznać temu skurwielowi, jest nieziemsko przystojny. Z jednej strony była zuchwała w stosunku do jego osoby, z drugiej odkryła dzisiaj, że trochę się go boi, szczególnie jak jest taki jak teraz.
- Cóż życie czasami zmusza nas do bycia twardym. - odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem.
- Och, powinien ktoś panią utemperować. Ma pani niewyparzoną buzię, panno Marano. - szepnął, w jego oczach pojawił się błysk. Jego słowa dudniły w uszach Laury. Wzięła głęboki oddech.
- Co pan ma na myśli panie Lynch? - zapytała niepewnie.
- Cóż, nie mogę pani powiedzieć, ale ja wiem jak zająć się takimi niegrzecznymi dziewczynkami jak pani. - na te słowa Laura zachłysnęła się podaną jej przed chwilą herbatą. Wszyscy spojrzeli na nią. Kątem oka ujrzała rozbawienie w oczach Lynch'a. A niech to! Dała się podejść. Tą żenującą chwilę przerwała Stormie, która przyniosła dla niej jedzenie. Wszyscy wrócili do rozmowy i jedzenia. Lau zaczęła czuć się nieswojo koło Ross'a. Zauważyła, że Riker ich obserwuje. Mimo pozorów, atmosfera była napięta. To wszystko pozory, jedna wielka gra. Nagle poczuła gorący oddech na karku i usłyszała:
- Myślę, że pod tą babciną fasadą, kryje się coś więcej, a pani to za wszelką cenę ukrywa, pytanie dlaczego? Sądzę, że da się tam dotrzeć, mimo, że nie będzie łatwo.
- A będzie pan tam dążył?- pyta bez tchu.
- Hmm...panno Marano, nienawidzę pani. - szepcze.
- Cóż ja pana też. - odpowiada Laura.
- Zastanawiające. - dodaje po chwili blondyn.
- Co?
- Nie działam na panią, panno Marano? Przynajmniej nie w takim stopniu jak na inne kobiety. - wbija w nią wzrok.
- W ogóle pan na mnie działa. - dodaje bez tchu.
- Jest pani lesbijką? - pyta. To zaskakuje Laurę, jak można o coś takiego pytać? Z trudem hamuje chęć wybuchu gniewu.
- Tak myślałem, może nie działam w jakimś dużym stopniu na panią, ale w jakimś niewielkim owszem.
- Co pan ma na myśli? - pyta szeptem.
- Och, panno Marano. Ciągle pani mnie irytuje, nie wiem czy celowo, czy też nie. Wydawałoby się, że nie poddaje się pani mojemu urokowi, ale na przykład teraz widzę jak spina się pani ciało, cóż chyba to ja jestem powodem. - dodaje z lekkim uśmieszkiem.
- Nie sądzę. - odpowiada Laura.
- Jest pani inteligentniejsza niż myślałem.
- Nie wiem czy uznać to za komplement.
- Niech pani zrobi jak uważa.
- Ross następnym razem musisz przyprowadzić Kate na obiad. My z tatą z chęcią ją poznamy. - mówi Stormie. Laura oddycha z ulgą, kończy to ich głupią rozmowę. Co to za człowiek? Na pewno nie jest taki jak do tej pory myślała. Przygląda się mu ukradkiem. On ją wciągnął w grę, w której ona nie zna zasad. lub obydwoje ich nie znają. Dziwne, że w ogóle z nią tak rozmawiał. Ona jest brzydka i on na pewno na nią nie leci. To raczej wynik nienawiści jaka ich łączy lub dzieli. To ona na pewno napędziła tą rozmowę.
- O ile nie zmieni dziewczyny. - dodaje z sarkazmem Ell. Laura uważnie słucha tej rozmowy.
- Lub nie przeleci cudzej żony. - mówi Riker i wbija nienawistny wzrok w blondyna.
- Ja potrafiłem dać Abby to czego ty nie potrafiłeś dać. Sama tego chciała, ja jej do niczego nie zmusiłem. - odpowiada szorstko Ross. O kurwa on przeleciał żonę brata. Co za skurwiel?! Atmosfera przy stole drastycznie się zmieniła. Laura chce się podnieść i przypadkiem strąca filiżankę z herbatą. Płyn ląduje na spodniach blondyna. Ten zaczyna krzyczeć i jak furiat wstaje od stołu.
- Pani jest rąbnięta! - wrzeszczy na Laurę, a ta zaczyna się beztrosko śmiać. Należy się dupkowi. Chłopak wychodzi z pokoju. Podnosi się za nim Stormie.
- Ja narobiłam tego bigosu, więc pójdę go przeprosić. - mówi Laura i także wychodzi z pokoju. Odnajduje blondyna w łazience. Ma plamę na spodniach w okolicach krocza. Laura chichocze na jego widok.
- Jest pani psychiczna! - wrzeszczy Ross.
- Mówiłam, że pan tego pożałuje. - odpowiada chłodno Laura i wychodzi.
***
Hej, mam dla was trzeci rozdział. Podoba wam się? Mamy kolejną rozmowę Raury, och ta dwójka jest niesamowita. Ross w tym rozdziale powoli pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Dziękuję za masę komentarzy i wyświetleń oraz nominowanie tego bloga do LBA. Jest mi z tego powodu bardzo miło i niebawem odpowiem na twoje pytania Diamond :)
Pozdrawiam.
Delly Lynch, autorka dwóch blogów Raura - Roztańczona historia kopciuszka & Just Love Me

P.S Przypominam o zakładce pytania, możecie pytać mnie o wszystko! :)